Colectivo Literario In Nave Civitas Lugrís
Amosando publicacións coa etiqueta Xosé Iglesias. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Xosé Iglesias. Amosar todas as publicacións

VIII DÍA LUGRÍS EN VILABOA E NA CORUÑA

O Colectivo Lugrisián In Nave Civitas e a Asociación Cultural O Mural organizan o 21 e o 23 de decembro o VIII día Lugrís.

Co gallo do 44 cabodano do pasamento do artista Urbano Lugrís González o colectivo lugrisián In Nave Civitas e a asociación cultural O Mural celebrarán a vindeira semana o VIII día Lugrís.

O prólogo desta festa é a exposición de fotografía MAR DE MARÍA ANTONIA na cafetería Monty Ambigú, que comezou o 16 de nadal e na que o poeta e fotógrafo, Xosé Iglesias, amosa aos terrícolas a mirada que os mariñeiros teñen do golfo Ártabro.

As actividades comezarán o xoves 21 de nadal ás 19:00 horas cun recital poético aberto na cafetería Monty Ambigú arredor da dita exposición fotográfica.

O día grande será o sábado 23 de Nadal con actividades de mañá e de tarde. 

As 11:30 horas o colectivo, e todas aquelas persoas que queiran se sumar a eles, subirán ao autobús de liña cara a Rutis para participar na I Rota Lugrís por Vilaboa na que visitarán (arredor das 12:00 horas) os cadros da igrexa e os frescos das escolas parroquiais, obras (estás últimas) que non adoitan estar abertas ao público. Logo visitarán distintos lugares ligados á vida do pintor do mar e coñeceran testemuñas de primeira man do seu paso por Vilaboa.

Pola tarde, xa na Coruña, comezan os actos tradicionais, ás 18:00 horas, no Obelisco, coa pintada de paraugas con motivos da obra de Urbano Lugrís; para o que convidan ás/aos participantes a levar, chova ou non, os seus propios paraugas, pinturas e todo o seu enxeño.

Ás 19:00 horas, na rúa Olmos, 26, (entrada a oficina de Abanca) presentarase o folleto TRAS OS PASOS DE URBANO LUGRÍS. Unha guía polos principais fitos da cidade vencellados a vida e obra do pintor do mar. O folleto redactado polo colectivo ten ilustracións de Roberto Castro (que un ano máis tamén deseñou os carteis da convocatoria).

O folleto presentarase ao pe do mural de Urbano Lugrís para cuxa protección naceu esta festividade, neste primeiro ano no que goza da máxima protección do noso ordenamento xurídico: Ben de Interese Cultural.

Deseguido; todos os interesados comezarán a Manifestación Atlántica cos paraugas decorados, coas as súas mellores galas mareiras e todo a potencia da obra de Lugrís para descorrer polas cinco últimas etapas da rota: rúa Estrela, 10; rúa Mantelería; Santo André, 200; rúa Caramanchón (praza de Pontevedra) e a Coiraza. Ao carón do mar, realizarase o acostumado Rito Orzánico, para coller forzas de abondo para encarar o tempo até o vindeiro día Lugrís.

Todos os actos están abertos á participación cidadá, convidamos a todas as persoas interesadas a sumárense a celebrar a obra de Urbano Lugrís, o pintor do mar, unha festa á que cada ano acude máis xente.


Menos derrotismo e máis surrealismo!
Medre o Mar!


PROGRAMA:

21 de nadal de 2017

19:00 horas. Monty ambigú. Praza do papagaio, 2.

        Recital poético aberto co gallo da exposición fotográfica Mar de             María Antonia, de Xosé Iglesias


23 de nadal  de 2017

Mañá

11:30 horas. A Coruña. Parada Obelisco(Casino)

        Saída para Vilaboa no autobús de liña Asicasa.

12:00 horas. Diante da Igrexa de Rutis. Vilaboa.

        Rota Lugrís por Vilaboa.
        Visita aos frescos das escolas parroquiais
        Manifestación atlántica polos fitos lugrisiáns
        Inauguración dun mural lugrisián en Casa Rumbo
      
Tarde

18:00 horas. Obelisco.

    Gran pintada de paraugas con motivos lugrisiáns.

19:00 horas.  Ao pe do mural de Urbano Lugrís da oficina principal de Abanca da Coruña. Rúa Olmos, 26,

    Presentación do folleto “Tras os pasos de Urbano Lugrís”, unha rota         coruñesa.

19:30 horas. Saída da manifestación atlántica polas rúas da Coruña:

    Manifestación atlántica polas rúas da Coruña visitando cinco fitos     esenciais na vida e na obra do noso pintor.

 
 O Burato do Inferno de Urbano Lugrís

Continuando co día da Acción Lugrís no Borrazás temos aquí o fermoso poema A xeito de limiar TRANSFUSIÓN OCEÁNICA poema Escrito o 5 de decembro de 2011 por Xosé Iglesias, natural de Cee. Patrón do Primeiro Villar que amarra no peirao de Oza, na Coruña.
 Xosé Iglesias:
 A xeito de limiar
TRANSFUSIÓN OCEÁNICA

   
Eu, creo que sou humano reconvertido,
e sinto, que nalgún momento
sufrín transfusión oceánica,
porque esta sangue do meu corpo
non é sangue, é sangue salgada.
Sinto tamén que sufrín metamorfose,
non é nariz a miña senón proa,
non son brazos os meus senón amuras
e as miñas costelas cadernas…
Todo min forma un esqueleto naval.  
E  esa   barriga  que  se afunde no mar
estabilidade  contras  as  ondas  de  costado.
Son  humano,  son barco,  son tantas cousas.....
Eu, creo que son árbore, porque sempre  me  chove,
sempre  me venta, sempre  me  dá o sol.
tamén creo que sou paxaro, porque  os  peixes
venme   voar   entre  as  ondas, e subo, baixo,
fago  siluetas acrobáticas ou  simplemente voo raso.
Así me ven, un paxaro voando no océano…
Miran cara enriba, e alí estou coa proa,
as amuras, a popa, a barriga, o eixe…
Eu son mariñeiro,  e  o mar móllame   a  alma,
salinízame e golpéame o corazón.
e eu, non podo  facer máis nada,
senon  ser   árbore,  ser barco,  ser  paxaro...
en serio,  nada podo  facer,
NADA, PORQUE MARIÑEIRO SOU.
 
Escrito o 5 de decembro de 2011 por Xosé Iglesias, natural de Cee. Patrón do Primeiro Villar que amarra no peirao de Oza, na Coruña.

O escultor das Eiras é un poema Xosé Iglesias adicado a unha pedra percebeira das moitas que cubren os perfis da Torre de hercules. O escribiu mentres escoitaba  musica de Yann Tiersen que lle lembraba con ese piano o repicar dun martelo nas rochas. Cando fala dun escultor esta claro que é unha metáfora, xa que é o propio mar o que esculpe esas pedras cada día.





  Urbano Lugrís
 20:00 horas. Ao pé do obelisco.










Ao son da gaita e o tambor debuxamos nos nosos paraugas motivos mariños para lucir na manifestación atlántica que nos levou atá o lugar no que Urbano Lugrís tivo o seu estudio (Rúa da Estrela).

Os siareiros do pintor sur-marino manifestámonos aos gritos de

“O que pintou a marola, pintou a mar toda!”

“Menos derrotismo e máis surrealismo!”

Unha manifestación a favor que foi recibida polas terrícolas e os terrícolos con acenos de asombro.



20:30 horas. Camarote submarino.





Na rúa da mantelería, Pablo Outón rematou o seu frustrado grafite do ano pasado nunha das paredes que pechaba o estudio no que Urbano Lugrís pintou moitas das obras das que tanto gustamos.

No 2011 cando estaba pintando a policía do Concello retiroulle o materia e a pintura quedou a medias. Este ano, xa con licenza municipal, a rúa de Mantelería conta cun novo grafite.


(Pablo Outón retoca o grafite mentras entoa o berro mollado) 
 
Despois da cea pasamos a ver o grafite e Outón dixo: "As pinturas, como ás mulleres, hai que velas de día!” 

A mañá seguinte a obra estaba así:





21:00 horas. A habitación do vello mariñeiro.



Acto poético do colectivo In nave civitas no bar Borrazás (rúa do Orzán)



Xosé Iglesias:

TRANSFUSIÓN OCEÁNICA

Eu, creo que sou humano reconvertido,
e sinto, que nalgún momento
sufrín transfusión oceánica,
porque esta sangue do meu corpo
non é sangue, é sangue salgada.
Sinto tamén que sufrín metamorfose,
non é nariz a miña senón proa,
non son brazos os meus senón amuras
e as miñas costelas cadernas…
Todo min forma un esqueleto naval.
E esa barriga que se afunde no mar
estabilidade contras as ondas de costado.
Son humano, son barco, son tantas cousas.....
Eu, creo que son árbore, porque sempre me chove,
sempre me venta, sempre me dá o sol.
tamén creo que sou paxaro, porque os peixes
venme   voar   entre  as  ondas, e subo, baixo,
fago  siluetas acrobáticas ou  simplemente voo raso.
Así me ven, un paxaro voando no océano…
Miran cara enriba, e alí estou coa proa,
as amuras, a popa, a barriga, o eixe…
Eu son mariñeiro,  e  o mar móllame   a  alma,
salinízame e golpéame o corazón.
e eu, non podo  facer máis nada,
senon  ser   árbore,  ser barco,  ser  paxaro...
en serio,  nada podo  facer,

NADA, PORQUE MARIÑEIRO SOU.

Teresa Ramiro:

Se queres escrever este país, aprende primeiro a lé-lo
Mía Couto

A RABALEIRA

Sobre a pedra de A Rabaleira
deslizan seus sonhos ,os percebeiros,
sombras dunha esperanza que se quebra
coma a onda na crista dos rochedos.
Coiteladas de vida
coiteladas de sal !...

Rabaleira ti es pedra ,eles son carne,
terra e vento ,inmersos no mesmo mar.
Sobre o teu ventre fecundo brincan
enchendo de vida o cesto dos sonhos.

Coiteladas de vida
coiteladas de sal !...

Con sorrisos de escuma mordendo con furia,
sedento de sombras , en doce cantiga,
vestindo de lágrimas un berro amargo,
o mar os arrola ,roubándolles a vida.

Coiteladas de vida
coiteladas de sal!...

NO MAR CRECERÁN SEMPRE ROSAS.

Destes versos tirou unha música Xurxo Souto que interpretou por vez primeira ese día.




Xurxo Gago recitou O Grelle, un poema que naveraría centos de millas  no interior dunha botella para chegar a unha praia de Irlanda, pero iso é outra historia.
 Xurxo Gago:

O GRELLE

Baixo o ceo do atlántico
un pequeno recuncho resgardado
tralos meixóns do Gancho,
O Grelle, co seu areal dourado.
Augas verdes, fitoplacton,
diversidade de fauna e flora
nun mundo máxico mergullado
de centolas e de gorgonias,
de nudibranquios e de esponxas,
somerxido lenzo debuxado
pola natureza benfeitora
nun atraente lugar enfeitizado.
Teno escrito na súa historia,
aqueles tempos de paga e cobra,
do pagadoiro do fielato,
e os consumeiros noutrora,
naqueles tempos do pasado,
mercadorías e manobras
cobradores entregaban robras
e O Grelle teno gravado.
Neste recuncho resgardado
dos ventos recollido
vese un mundo ven pintado
de fortes cores moi vivos.
É O Grelle refuxiado,
na cidade dos sentidos,
na Coruña, cidade barco
a dos futuros soños cumpridos.


Logo, Serafin Mourelle, patron do mar de Irlanda, recitou dos poemas que ainda non se puideron recuperar para incorporar a esta crónica.



Manuel Rivas uniuse ao acto e recitou:

MEU AMOR CONTRABANDISTA

Meu amor anda ás crebas pola beiramar.
Vai preñada de vento,
vai preñada de néboa,
do lóstrego vai,
todo o apaña
apáñao todo
coa luz beatísima do seu vesgo ollar.
O ben que se leva co temporal,
como o amansa,
24 fotogramas por minuto,
a dureza mística,
a luz facinorosa
do seu pestanexar.
E el dálle zapatos sempre do mesmo pé,
o andar dos deuses coxos do mar.
Meu amor enche o ventre
de seixos silábicos,
de runas, de aghoams,
de voces baixas,
pictogramas coprófagos
que crían nos excrementos da lúa.
Meu amor anda ás crebas pola beira da esfera,
nas estradas solitarias,
no ceo dos manequíns
onde rompen as nubes,
nos cemiterios dos pingüíns xigantes
cos seus portafolios de naturezas mortas.
Vai preñada por dentro,
cara dentro,
como unha guía en tempo de éxodo.
Ese ollar delincuente,
ese corpo de contrabandista de seda,
esa voz rouca.
Durmía cos ollos abertos meu amor.
Non sei vivir
sen o rumor do seu vesgo ollar.
Meu amor anda ás crebas na noite.
Apaña os restos aleixados
do ben e do mal,
un cargamento ultramarino de esdrúxulas,
un fardo de cousas septiformes,
o contedor de frascos de potencias da alma.
Veni Sancte Spiritus,
meu amor atopou ao bébedo Xonás.
Meu amor di que Xonás era el o gran peixe.
Xonás preñado de seu,
de abismo.
Meu amor funde os pés na area,
leva no ventre un arfar canso de nai virxe,
un canto de gorxa inuit,
o nome impronunciábel do mesmo temporal.
Meu amor vai parindo de pe
o poema da illa.
Cercada polas ondas,
o corpo aberto,
a ollada fértil,
as mans vesgas
a amasar,
a levedar o tempo petrificado.
Et tui amoris in eis ignem accende
and kindle in them the fire of thy love.
Meu amor enténdese co mar,
ese fillo de puta,
meu amor.



Epílogo: A cea coruñesa. (Cosmoba, rúa do Orzán)


O noso señor Lugrís inventou o que deu en chamar o "menú tradicional coruñés" que de acordo coas testemuñas consistía en:
- Tortilla de longueiróns de Bastiagueiro - Faneca de pilo (de Riazor) - Ternera lardeada con pementos de Betanzos - Sobremesas: canas con limón e canela, papas de arroz á vainilla e queixo de Texeiro. - Viños do Ribeiro, tinto er blanco, e agudelo de Betanzos. - Café e licores. - Farias da fábrica de tabacos da  Coruña

Ante as imposibilidades física (moitos dos produtos xa non existen nin os nosos estómagos serían quen de soportar a inxente cantidade de comida) de reproducir a mítica cea coruñesa que argallou Lugrís, Xurxo Souto encargou aos do Cosmoba unha cea mariñeira digna do noso señor Urbano Lugrís.



Como proba os dous platos principais:





O postre foi unha contundente larpeira cuberta de chiculate.

Comida, viño, música e ledicia... Que mellor xeito de celebrar a obra de Urbano Lugrís?







E -como di o noso capitán (Xurxo Souto)- para rematar... Que continúe!



Medre o mar!

Coiteladas de vida! Coiteladas de sal!

Lugrís

Lugrís